تا بهار بود بهانه نبود!چون بهار رفتبهانه گرفت درخت پير دشتچون به خواب نرفت!*****در هزار گوشه ي اين دشت هزار چهرههزار عجوز پيرآتش زدن به خواب زمستاني درخت پير!******آتش گرفته ريشه انسان و مهر دشتچون ما به کرده خويشمظلوميم!
